Zabawa w chowanego – wirtualna prezentacja wspomnień genetycznych Ratonhnhaké:tona z 2 października 1760 roku, odtworzona przez jego potomka – Desmonda Milesa w 2012 roku przy pomocy Animusa 3.0.
Opis[]
Kaniehtí:io wchodzi do namiotu, w którym przebywa jej syn, Ratonhnhaké:ton.
_(AC3)_(by_Kubar906).png){kind=link}
Kaniehtí:io wchodzi do namiotu
Przebieg[]
- Kaniehtí:io: Czas płynął. Dziecko rosło wewnątrz mnie. A potem trafiło na świat. Przypominał swojego ojca, ale odziedziczył po mnie wystarczająco dużo, aby nie wyglądać na obcego. Koniec końców miało to niewielkie znaczenie. Moi ziomkowie pokochali go jak swojego. Czasami tęsknię za Haythamem. Może nawet mnie kochał, na swój własny sposób. Ale jego oczy... Jego oczy patrzyły wyłącznie w przyszłość... taką, w której on i jego bracia templariusze panowali nad wszystkim. Najbardziej przeraża mnie obawa, że pewnego dnia zajrzę w twarz swojego syna i zobaczę w nich ten sam mroczny głód władzy.
Kaniehti:io wchodzi do namiotu.
- Ratonhnhaké:ton: Dzień dobry, mamo.
- Kaniehtí:io: Hmmm... A cóż ty tam wymyśliłeś?
- Ratonhnhaké:ton: Nic. Ja, eee... Ja tylko...
Do namiotu wbiega Kanen'tó:kon.
- Kanen'tó:kon: Ratonhnhaké:ton! Chodź, pobaw się z nami! Inni poszli na polowanie, a my się nudzimy.
Ratonhnhaké:ton patrzy na matkę.
- Kaniehtí:io: Idź. Ale nie zapuszczaj się poza dolinę.
Ratonhnhaké:ton idzie z innymi dziećmi do lasu. Tam decydują, w co będą się bawić.
- Ratonhnhaké:ton: W co się będziemy bawić?
- Kanen'tó:kon: W chowanego?
Kanen'tó:kon wyciąga małe słomki.
- Kanen'tó:kon: Losuj.
Ratonhnhaké:ton losuje słomkę i trafia na najkrótszą.
- Kanen'tó:kon: Kryjesz!
- Ratonhnhaké:ton: Jeden, dwa, trzy, cztery... Sto!
Ratonhnhaké:ton idzie w głąb lasu poszukać czterech ukrytych dzieci. Potem wszyscy znów się zbierają.
- Kanen'tó:kon: Zagrajmy jeszcze raz!
Tym razem Kanen'tó:kon wyciąga najkrótszą słomkę.
- Ratonhnhaké:ton: Twoja kolej!
Ratonhnhaké:ton i inne dzieci rozpierzchły się, by znaleźć sobie kryjówkę. Gdy chłopiec znalazł sobie miejsce, znaleźli go inni ludzie.
_(AC3)_(by_Kubar906).png){kind=link}
Benjamin Church mierzy z muszkietu do Ratonhnhaké:tona
_(AC3)_(by_Kubar906).png){kind=link}
Charles Lee przesłuchuje Ratonhnhaké:tona
- Benjamin: A co my tu mamy?
Benjamin Church wycelował z muszkietu w Ratonhnhaké:tona. Chłopiec spróbował ucieczki, ale złapał go Charles Lee.
- Charles: Wyglądasz... znajomo. Gdzie ja cię wcześniej widziałem?
Ratonhnhaké:ton splunął Charlesowi Lee w twarz.
- Charles: To nie było zbyt miłe.
- Ratonhnhaké:ton: Puśćcie mnie!
- Benjamin: Posłuchaj tego. Zna ludzką mowę!
- Thomas: Mądry jak na dzikusa.
- Charles: I uduchowiony.
Charles podniósł Ratonhnhaké:tona.
- Charles: Mamy... parę pytań do starszyzny twojej wioski. Powiedz nam tylko, gdzie jest i możesz iść.
- William: Lepiej zrób o co prosi, dziecko.
- Charles: Mógłbym skręcić ci kark, wiesz. Nieco więcej siły i TRZASK! Smutny, mały promień twego życia zgaśnie. Jesteś niczym. Pyłkiem kurzu. Ty – i wszyscy tobie podobni. Żyjecie w brudzie jak zwierzęta, niepomni prawdziwych zasad rządzących światem. Mądrzejsi z was widzą już, jaki kształt przybiera przyszłość. Rzucają nam się do stóp i błagają o litość. Ale wygląda na to, że ty tak nie zrobisz... Desperacko trzymasz się swojego sposobu życia. Twa ignorancja nie pozwala ci zauważyć swojego szaleństwa. Ale wiem, co to łaska. Dlatego też cię oszczędzę, abyś mógł opowiedzieć o mnie swoim ludziom. Daj im znać, że im prędzej dostaniemy to, czego szukamy, tym prędzej będziecie mogli wrócić do swoich pustych żywotów. Uczciwa wymiana, czyż nie?
- Ratonhnhaké:ton: Jak... się... nazywasz?
- Charles: Charles Lee. Czemu pytasz?
- Ratonhnhaké:ton: Żebym mógł cię... odszukać.
- Charles: Nie mogę się doczekać.
Charles Lee wydał templariuszom rozkaz odejścia, natomiast William Johnson uderzył jeszcze Ratonhnhaké:tona kolbą muszkietu tak, że chłopiec stracił przytomność. Obudził się dopiero po kilku godzinach. Popędził do Kanatahséton i zobaczył, że wioska stoi w płomieniach.
_(AC3)_(by_Kubar906).png){kind=link}
Ratonhnhaké:ton budzi się w lesie
_(AC3)_(by_Kubar906).png){kind=link}
Ratonhnhaké:ton odciągany od matki
- Ratonhnhaké:ton: Mamo! Widzieliście moją mamę?
Ratonhnhaké:ton znajduje swoją matkę: została uwięziona w zawalonym namiocie.
- Ratonhnhaké:ton: Jestem tutaj, jestem tutaj. Wszystko będzie dobrze.
- Kaniehtí:io: Nie, mój synu. Musisz odejść. Natychmiast.
- Ratonhnhaké:ton: Nie odejdę bez ciebie!
- Kaniehtí:io: Na to jest zbyt późno. Musisz być silny, Ratonhnhaké:ton. Musisz być dzielny.
- Ratonhnhaké:ton: Przestań. Przestań!
- Kaniehtí:io: Będziesz myślał, że jesteś sam, ale wiedz, że będę przy twoim boku. Zawsze i na wieczność.
Jakiś Indianin odciąga Ratonhnhaké:tona od matki.
- Ratonhnhaké:ton: NIE! PRZESTAŃ! PUŚĆ MNIE! POZWÓL MI JĄ URATOWAĆ!
- Kaniehtí:io: Kocham cię.
- Ratonhnhaké:ton: MAMO!
Konkluzja[]
Wioska spłonęła, a Kaniehtí:io umarła tragicznie. Mały Ratonhnhaké:ton został sierotą.