Assassin's Creed Wiki
Advertisement
Assassin's Creed Wiki
Zagadnienie historyczne

„To szlachetny młodzieniec o wspaniałym umyśle.”
―Ezio Auditore o Sulejmanie, 1512[src]

Sulejman Wspaniały (turecki: Süleyman) (1494–1566) – sułtan Imperium Osmańskiego w latach 1520-1566, syn Selima I Groźnego i Aishe Hafsy oraz bratanek Ahmeda, sojusznik osmańskiego zakonu asasynów. Zwany był również „Prawodawcą”.

Biografia

Wczesne życie

Świadomy pozycji swojego ojca w kolejce do tronu, Sulejman nie żywił żadnych ambicji związanych z ewentualnym odziedziczeniem tytułu sułtańskiego. W związku z tym postanowił zostać uczonym, studiował na Uniwersytecie Stambulskim, a także pobierał prywatne nauki w Pałacu Topkapı[1].

Sulejman był niezwykle bystrym i utalentowanym młodzieńcem, dzięki czemu w wieku lat 17 został on przez swojego dziadka Bajazyda II mianowany gubernatorem Kefe.

Podczas podróży powrotnej ze swojej Hadżdży w 1511, młody Sulejman spotkał na statku zmierzającym do Konstantynopola Ezia Auditore da Firenze, mentora włoskiego zakonu asasynów. Nie zdradzili sobie nawzajem swoich prawdziwych tożsamości. Ezio wierzył, że młodzieniec jest jedynie uczonym, Sulejman – że Włoch przybył do stolicy Imperium Osmańskiego w poszukiwaniu inspiracji[2].

Podczas dokowania statku, Ezio rozmawiał z Sulejmanem o Konstantynopolu, lecz uwagę asasyna rozproszyła młoda kobieta, która upuściła swoje pakunki podczas schodzenia na ląd. Sulejman pomógł jej, po czym pożegnał Ezia i ruszył w swoją stronę[2].

Próba zamachu

W 1511 roku Sulejman stał się celem zamachu planowanego przez Bizantyńczyków. Książę miał zginąć podczas balu książęcego w Pałacu Topkapı. Próba ta została udaremniona przez osmańskich asasynów infiltrujących przyjęcie pod przebraniem włoskich minstreli. Skradali się oni wśród tłumów gości i po cichu pozbywali się czyhających na Sulejmana zabójców. Niestety, jedno z ciał nie zostało dobrze ukryte przez asasynów, przez co doszło do otwartego konfliktu, podczas którego Ezio Auditore zabił ostatniego z bizantyńskich zabójców chcącego wykorzystać zamieszanie i zabić Sulejmana[3].

Książęcy bal 7 (by Kubar906)

Sulejman i Ezio na balu

Po powstrzymaniu próby zamachu Ezio i Sulejman ponownie się sobie przedstawili i tym razem zdradzili swoje prawdziwe tożsamości. Osmański książę dostrzegł w asasynie sojusznika, który mógł pomóc mu w śledztwie. Sulejman wytłumaczył Ezio konflikt pomiędzy następcami tronu. Bajazyd II chciał, by jego tron odziedziczył wujek Sulejmana, Ahmed. Tarik Barleti, kapitan janczarów, wolał Selima na tronie[4].

Następnego ranka, Ezio wkradł się do Pałacu Topkapı, gdzie podsłuchał spotkanie pomiędzy Tarikiem, Ahmedem i Sulejmanem. Kapitan janczarów chciał zapewnić rodzinę królewską, że osobiście zajmie się dochodzeniem w sprawie udaremnionego zamachu, lecz jego niekompetencja zeszłego wieczoru i wrogość wobec Ahmeda sprawiły, że Sulejman podjął się próby poprowadzenia śledztwa[4].

Śledztwo

Podczas prowadzenia swojego śledztwa Sulejman skorzystał z pomocy Ezio Auditore, którego najpierw wysłał do Wielkiego Bazaru, gdzie Tarik spędzał większość swojego czasu[4].

Ezio odkrył, że Tarik dostarczał bronie Bizantyńczykom, wspierając ich przywódcę Manuela Palelologa[5]. Asasyn poinformował o tym Sulejmana, który nakazał mu Tarika przesłuchać i zabić. Miało to być karą za zdradę[6].

Po wykonaniu misji Ezio przybył ponownie do Sulejmana i przekazał mu, że w swych ostatnich słowach Tarik oczyścił się z zarzutów zdrady. Nie zamierzał on wspierać Paleologa. Udawał zdrajcę, żeby łatwiej mu było pokonać dynastię czyhającą na osmański tron. Sulejman z żalem przyjął to do wiadomości i oznajmił, że osądził Tarika zbyt pochopnie[7].

Doręczyciel różnych wieści 3 (by Kubar906)

Ahmed przerywa rozmowę Sulejmana i Ezio

Planem Tarika było zinfiltrowanie wrogiej frakcji i przeprowadzenie zasadzki na ich kryjówkę w Kapadocji. To tam Sulejman wysłał następnie Ezio, zapewnił mu też transport. Chwilę po rozmowie księcia z asasynem, na miejscu pojawił się Ahmed zaniepokojony faktem, iż Janczarzy oskarżyli go o zamordowanie Tarika. Obawiał się też, że zostanie przez to wygnany[7].

Po chwili Ahmed spostrzegł, że przerwał bratankowi rozmowę z Ezio, za co przeprosił. Sulejman był świadomy, że wyjawienie tożsamości swojego gościa byłoby niebezpieczne, więc przedstawił go wujowi jako „Marcello”, doradcę z Kefe. Ahmed poprosił Marcello o pozostawienie go sam na sam z bratankiem, który zaczął zapewniać wuja, że znajdą prawdziwego mordercę Tarika[7].

Zdrada

W Kapadocji Ezio odkrył, że przywódcą templariuszy nie był Manuel Paleolog, a wuj Sulejmana, Ahmed, który wysłał swoich żołnierzy, by porwali Sofię Sartor. Sulejman był świadkiem ponownej konfrontacji Ahmeda z Eziem w porcie Teodozjusza[8].

Podczas tej konfrontacji Ahmed wyraził swoje plany wprowadzenia nowego porządku na świecie poprzez znalezienie Wielkiej Świątyni i „obalenia przesądów, które sieją nienawiść między narodami”. Przyznał też, że to on stał za atakiem na pałac Topkapı, lecz nie planował nigdy śmierci Sulejmana. Bratanek miał zostać tylko porwany, by Ahmed mógł go bohatersko uratować[8].

Odkrycie 6 (wspomnienie) (ACR) (by Kubar906)

Ezio rozmawia z Sulejmanem po konfrontacji z Ahmedem

Gdy Ahmed odszedł, Sulejman wyszedł z kryjówki, aby porozmawiać z Ezio. Nie zgadzał się z marzeniami wuja, albowiem wolał celebrować różnice pomiędzy ludźmi niż je plewić. Poprosił on też asasyna o to, by ten nie zabijał Ahmeda, chociaż wiedział, że jeżeli mistrz templariuszy spotkałby ojca Sulejmana, Selim nie okazałby mu litości[8].

Ezio dotrzymał swojego słowa, lecz zgodnie z podejrzeniami Sulejmana, Selim zamordował Ahmeda. Sułtan chciał także zabić asasyna, lecz dzięki interwencji Sulejmana został on tylko wygnany[9].

Późne życie

Sulejman został sułtanem Imperium Osmańskiego w roku 1520, mając jedynie 26 lat. Podczas swoich rządów wprowadził wiele reform, które zamieniły imperium w „dobrze naoliwioną maszynę”[1].

Podczas swojego panowania Sulejman poszerzył terytoria swojego imperium do jego najdalszych granic. Rozciągało się ono od Algerii do Zatoki Perskiej oraz od Austrii do Egiptu. Tak, jak zapewniał niegdyś w rozmowie z Ezio, celebrował różnice pomiędzy obywatelami swojego imperium i upewniał się, że ich kultury, tradycje i religie były tolerowane oraz szanowane[1]. Pod koniec swoich rządów Sulejman wdał się w konflikt ze Szpitalnikami, zakonem rycerskim, któremu udało się także uśmiercić jednego z mistrzów asasynów. Osmańskiemu władcy udało się zmusić wrogie armie do porzucenia siedziby w Rodos i przeniesienia się na Maltę. Atak na tę wyspę nie udał się jednak Osmanom[10]. Sulejman zaprzestał swoich prób wytępienia zakonu. Wkrótce zmarł podczas kampanii przeciw Królestwu Węgierskiemu[11].

Charakter i wygląd

Sulejman był niezwykle wyrozumiały. Pomimo decyzji dziadka, według której to jego wuj Ahmed, a nie ojciec Selim, został mianowany dziedzicem, młodzieniec pozostawał w bliskich stosunkach z następcą tronu[11].

Przyszły sułtan już w wieku nastoletnim przejawiał zainteresowanie różnicami kulturowymi, nie tylko tymi przejawiającymi się w Konstantynopolu. Sam twierdził, że różnice te powinny być celebrowane. Te poglądy właśnie umożliwiły mu utrzymanie władzy nad ogromnym imperium[11].

Galeria

Przypisy

Advertisement