Maron Asasyn

Łowy na templariuszy – Antó
Wspomnienie 1

Grafika symbolizująca wspomnienie

Edward spotyka się z mistrzem asasynów, Antó, poinformować go o narastającym zagrożeniu ze strony templariuszy.

Następne:
Werbowanie Maronów

Poboczne

350 R

Maron Asasyn – wirtualna prezentacja dodatkowych wspomnień genetycznych Edwarda Kenwaya, odtworzona przez analityka Abstergo Entertainment w 2013 roku w maszynie Animus Omega.

Edward idzie do kantoru asasynów w Kingston, by ostrzec tamtejszego mistrza, Antó, o grożącym mu ze strony templariuszy ataku.

Edward przychodzi do kantoru asasynów.

Antó: Czego chcesz, Angliku?
Edward: Nazywam się Edward Kenway. Przybyłem ostrzec cię przed niebezpieczeństwem. I jestem Walijczykiem.
Antó: Dla mnie wszyscy wyglądacie tak samo. Czemu miałbym potrzebować twojego ostrzeżenia? Całe moje życie upływa w niebezpieczeństwie.
Edward: Niewykluczone, że je na ciebie sprowadziłem.
Antó: To znaczy, że jesteś mym dłużnikiem. A tak się składa, że przydałby mi się ktoś, kto pomógłby uwolnić kilku moich przyjaciół.
Edward: Masz na myśli niewolników?
Antó: Braci, wojowników, nadzieję Maronów.
Edward: To raczej nie jest moja sprawa, druhu.
Antó: Potrzebuję tylko, żebyś pokręcił się między takimi jak ty. Posłuchał, gdzie przetrzymują moich przyjaciół.
Edward: W porządku. Zobaczę, co da się zrobić.

Edward znalazł dwóch żołnierzy angielskich i zaczął ich podsłuchiwać.

Żołnierz 1: A potem mnie wyrzucił. Bez żołdu! Za pijańssstwo! Rzekome pijaństwo. Wszysssko co musiałem zrobić to odprowadzić fassceta na północ, nie na południe, nie. Północ. Na pewno północ.
Żołnierz 2: W stronę magazynu.
Żołnierz 1: Racja, magazynu. W każdym razie to niewolnik! Ma kajdany na nogach. Raczej nie ucieknie.

Edward podsłuchał inną grupę żołnierzy.

Żołnierz 1: Trzymają kundla w pobliżu.
Żołnierz 2: Po co?
Żołnierz 1: Nie wiem. Dla przykładu, albo co.
Żołnierz 2: A co on takiego zrobił?
Żołnierz 1: A musiał coś robić? Czasami po prostu potrzebny jest przykład.
Żołnierz 2: Prawdę mówisz, jakem żyw!
Żołnierz 1: Nie ociągałbym się tutaj. Ściany mają uszy, jeśli wiecie, co mam na myśli.
Żołnierz 2: Musimy ostrzec pozostałych!

Żołnierze zaczynają uciekać. Edward łapie jednego z nich, przygważdża do ziemi, a do szyi przystawia mu ukryte ostrze.

Edward: Masz informacje, których potrzebuję, kolego.
Żołnierz: Nie! Słyszałem o takich jak ty... a... asasynie. Nie krzywdź mnie.
Edward: Chcę tylko wiedzieć, gdzie jest ten niewolnik? Czy wiesz o kimś, kto jest przetrzymywany... w wyjątkowych warunkach?
Żołnierz: Proszę! Pozwól mi żyć. Moja żona i dzieci...
Edward: No to już, wyrzuć to z siebie.
Żołnierz: Poszukaj przy wiatraku.
Edward: Widzisz, takie to było trudne?

Edward wie, gdzie jest przetrzymywany niewolnik.