Misje Cristiny

„Szkoda… że nie mieliśmy… drugiej szansy.”

―Cristina do Ezio tuż przed swoją śmiercią.

Misje Cristiny to zbiór pięciu wspomnień, które przypomina sobie Ezio Auditore da Firenze podczas pobytu w Rzymie. Każde z nich dotyczy Cristiny Vespucci. Opowiadają o pierwszej miłości Ezio.

Wspomnienia

Druga szansa

Główny artykuł: Druga szansa

„No cóż, Ezio. Zdaje się, że dostałeś drugą szansę.”

―Cristina daje Ezio drugą szansę.

Ezio rozmawia z Cristiną, tuż po jej uratowaniu.

To wspomnienie opowiada o pierwszym spotkaniu Ezio i Cristiny. Federico Auditore pomagał bratu znaleźć dziewczynę. Obaj zauważyli młodą pannę Vespucci. Ezio podszedł do niej i się uśmiechnął, lecz to nie zachęciło Cristiny do rozmowy, więc młody Auditore zapytał ją jak ma na imię. Cristina odpowiedziała, że i tak nie będzie miał okazji go użyć. Po tych słowach poszła do domu, a chłopak zaczął ją śledzić. Okazało się, że pod domem panny Vespucci czekał na nią Vieri de' Pazzi. Próbował ją zmusić, jak to sam określił "do rozłożenia nóg". Przeszkodził mu w tym Ezio. Obaj zaczęli się bić. Bójkę przegrał Vieri, który po odniesieniu porażki, uciekł. Uratowana Cristina dała swojemu wybawcy drugą szansę.

Ostatnia posługa

Główny artykuł: Ostatnia posługa

„Ciała mojej rodziny… Nie mogę zostawić ich wiszących na szubienicy! Muszę ich pochować. Wysłać na drugą stronę.”

―Ezio do Cristiny w noc po egzekucji jego ojca i braci.

Ezio daje naszyjnik Cristinie.

W noc po egzekucji Giovanniego Auditore, Petruccia Auditore i Federico Auditore, Ezio spotkał się z Cristiną, która miała mu pomóc w zapewnieniu pochówku jego rodzinie. Gdy dotarli na Palazzo della Signoria, okazało się, że ciała już zostały zdjęte z szubienicy. Ezio przesłuchał strażnika pilnującego miejsca egzekucji. Ten powiedział mu, że ciała zostały zabrane przez innych strażników, i że mają być wrzucone do rzeki Arno. Młody Auditore i Cristina pobiegli w miejsce gdzie zwłoki mają być "sprzątnięte". Ezio zakradał się, zabierał po jednym ciele i znosił na dół do łódki. Po pochowaniu rodziny, Ezio spytał Cristiny, czy ta nie wyjedzie z nim z Florencji. Ta odmówiła, argumentując tym, że tutaj ma swoją rodzinę i nie może jej opuścić. Wtedy Ezio dał jej swój naszyjnik i pożegnał ją.

Drużba

Główny artykuł: Drużba

„Ojciec wciąż prosił, bym kogoś wybrała… Sądziłam, że już cię nigdy nie zobaczę!”

―Cristina do Ezio o tym dlaczego wybrała Manfredo.

Ezio wita się z Cristiną.

Po dwóch latach pobytu poza Florencją Ezio wrócił do domu. Od razu poszedł zobaczyć się z Cristiną. Niestety okazało się, że ta jest już zaręczona z Manfredo Soderinim. Cristina wybrała go, gdyż myślała, że nie zobaczy już Ezia. Nagle jakaś kobieta zaczęła krzyczeć do okna, że Manfredo jest w tarapatach. Strażnicy, u których mężczyzna miał dług, zaciągnęli go na nowy most i zaczęli bić. Ezio pobiegł go uratować, po czym trzymając go jedną ręką nad wodą, zmusił Manfreda do tego, by nigdy już nie uprawiał hazardu i by był dobrym mężem dla Cristiny.

Persona Non Grata

Główny artykuł: Persona Non Grata

Cristina: „Ezio… Gdy widziałam cię po raz ostatni, pocałowałeś mnie w alejce – a potem zostawiłeś, żebym wyszła za mąż.”

Ezio: „Musiałem. On cię kochał.”

Cristina: „Kogo obchodzą jego pragnienia!-Ja kochałam CIEBIE! Miałeś drugą szansę… Proszę, Ezio… Nie szukaj mnie znowu.”

—Cristina wściekła na Ezio.

Ezio całuje Cristinę podczas karnawału.

W 1486 roku, Cristina i Manfredo przyjechali do Wenecji na przyjęcie doży podczas Carnevale. Na tym samym przyjęciu Ezio miał zabić ówczesnego władcę Wenecji. By odciągnąć Cristinę od przyjęcia, Ezio podrzucił jej list (niby od jej męża). Było w nim napisane, by spotkali się w alejce w dzielnicy Dorsoduro. Gdy już się zobaczyli, Ezio zaczął całować Cristinę, lecz ta go rozpoznała. Zaczęła na niego krzyczeć, gdyż ostatnim razem też ją pocałował, a potem zostawił, by wyszła za mąż. Powiedziała mu, że zmarnował swoją drugą szansę i poprosiła, by nigdy więcej jej nie szukał.

Raj utracony

Główny artykuł: Raj utracony

„Requiescat in Pace… ukochana…”

―Ezio do umierającej Cristiny

Umierająca Cristina

W 1498 roku, Manfredo i Cristina zostali zaatakowani przez ludzi Savonaroli. Ezio, który wtedy był we Florencji, pobiegł ich uratować. Niestety gdy znalazł Manfredo, ten już umierał. Ezio pobiegł za strażnikami goniącymi Cristinę. Gdy ich zabił, chciał zabrać ją do doktora. Ta jednak odmówiła i umarła w jego rękach. Przed śmiercią powiedziała mu, że zawsze z nim była, gdyż miała jego naszyjnik. Żałowała też, że nie dostali drugiej szansy.