- „Ponieważ WIELKA BRYTANIA jest w zgodzie z HISZPANIĄ, król Jerzy uważa, że może przejąć kontrolę nad naszymi morzami!”
- ―Olivier Levasseur[src]
Jerzy I Hanowerski, urodzony jako Jerzy Ludwik (ur. 28 maja 1660 w Hanowerze; zm. 11 czerwca 1727 w Osnabrück) – pierwszy król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii z dynastii hanowerskiej (od 1 sierpnia 1714 do śmierci). Był również elektorem Hanoweru i księciem Saksonii-Lauenburga. Za jego panowania Anglia sprzymierzyła się z Hiszpanią, przez co marynarka królewska zyskała na sile, dla tego niektórzy piraci zaczęli się obwiać jego floty, lecz Samuel Bellamy, z pomocą innych piratów Alonza Batilli i Oliviera Levasseura, sprzeciwili się jej.
Anglia i Hiszpania ogłosiły rozejm, na mocy Traktatu z Utrechtu, kończąc wrogość między imperiami, jednak stworzyło to również więcej piratów, gdy listy kaperskie stały się nieaktualne. W odpowiedzi na to Jerzy osobiście zatrudnił w 1718 roku templariusza, Woodesa Rogersa na gubernatora Bahamów, wysyłając go do Nassau, aby zajął się piratami z Republiki Pirackiej, dając im amnestię, będącą alternatywą dla egzekucji.
W 1719 roku król wyznaczył sporą nagrodę za głowę innego kapitana piratów – Edwarda Kenwaya.
W ostatnich latach panowania większość jego prawdziwej władzy znajdowała się w rękach doradcy, Roberta Walpole, pierwszego uznanego premiera Wielkiej Brytanii.
Zmarł 11 czerwca 1727 w Osnabrück w wieku 67 lat.
