Bitwa o Yorktown (zaczęła się we wrześniu, a skończyła w październiku 1781 roku) – była ostatnią, większą bitwą podczas rewolucji amerykańskiej. Doszło do niej po bitwie o Cheasepeake. Dowódcą armii kontynentalnej był Jerzy Waszyngton, a armii brytyjskiej Charles Cornwallis.
Przebieg bitwy[]
Po bitwie o Cheaspeake, Francuzi zdobyli panowanie w tejże zatoce, niszcząc przy okazji okręty z zapasami Charlesa Cornwallisa, co przyczyniło się do zwyciężenia armii kontynentalnej.
28 września 1781 roku, francuskie i amerykańskie siły lądowe rozpoczęły oblężenie Yorktown. Były one dwukrotnie większe niż siły Cornwallisa i jeszcze wspierane przez ostrzał z dział okrętów floty francuskiej. Gdyż armia Cornwallisa była bez szans, 17 października Charles podjął rozmowy negocjujące kapitulację jego wojsk, co nastąpiło dwa dni później.
Skutki[]
W wyniku tego oblężenia siedem tysięcy żołnierzy brytyjskich trafiło do niewoli. Armia kontynentalna odbiła Yorktown. Ta porażka przypieczętowała całkowitą przegraną Wielkiej Brytanii w tej wojnie, więc zaczęli rozmowy pokojowe ze Stanami Zjednoczonymi.
Straty[]
Po stronie francusko-amerykańskiej:
- 72 zabitych spośród 19300 żołnierzy;
- 190 rannych spośród 19228 żołnierzy.
Po stronie brytyjskiej:
- 156 zabitych spośród 7500 żołnierzy;
- 326 rannych spośród 7344 żołnierzy;
- 7344 żołnierzy wziętych do niewoli.
Ciekawostki[]
- Podczas tej bitwy walczył pasierb Jerzego Waszyngtona, John Parke Curtis, który zmarł 5 listopada 1781 roku na febrę.